.png){kind=small}
Have you ever felt like you were looking for connection?
As someone who discovered my Jewish heritage later in life, I understand the desire for unity with the people of Israel while also feeling connected to those living in the diaspora. Let's work towards a world in which everyone can feel seen and accepted for who they are.
October 7, 2023, the day that everything changed, everything was put on edge.
The memory stands as a beacon that should never be forgotten.
But it is also a milestone. The day that touched our hearts and awakened our souls.
The day on which we once again became aware of our Jewishness.
The day when our hearts whispered, “I long for unity, with G-d with my brothers and sisters.” I long for the country where my roots lie and what gives me the right to exist.
I thank You, HaShem, for the quest in which You have led me.
How You put the pieces of the puzzle into place step by step, and how You turned my broken self, my loneliness and my pain around, when at some point the quest ended with the banner of victory. I'm Jewish!
But now, after that other day of terrible events, October 7, 2023, that has wrought so much in our hearts and souls, it has also brought me to the sobering fact that I still seem to be floating somewhere in between. I find myself on a neutral ground, where I am no longer a Christian, but a Jew, and yet have not yet fully reached the place “of which I am truly a part, where I am known, and where I have found my place.”
I am Yours, with all my heart and soul. But I also long for human unity. To stand together around the flag and then sing the Shema.
I long for friends who have been raised Jewish all their lives, and who will take me along my still smooth path in a relaxed way, to see how it is trodden with footsteps, each step of which will be a stone, which together form the birth announcement, writing , about my birth as a Jewess.
I feel proud but also intensely sad, with all the events that are now taking place in my home country, but also worldwide with the people I can now belong to. It's so much to process, so much to think about.
Last but certainly not least, I can courageously see my newly taken footsteps on the path of anti-Semitism. The hatred even cost us our house. And much more... In itself, I am moved by the fact that I can actually share in the hate. Since I found out I'm Jewish; I always felt guilty when I looked at images and films of the Holocaust.
On the other hand, 'one' has to smell it, the smell of the Jew, because even when I was not aware of it, I was already marked by 'being different, being separate', and often also by the anger that one , as they said, couldn't explain when I asked. I have lost my home and hearth several times, with the icing on the cake being false accusations.
It no longer hurts, it now gives an extra incentive to continue exploring this path with my head held high and shoulders straight, with my G-d, whom I love so much, as the binding factor.
I pray for your Israel, my homeland, I pray for the IDF, for unity, for recovery, and for all those who may have known for a long time that they were Jewish, but have also experienced that there is much more to discover than the set apart people called by HaShem to radiate HIS light to the four corners of this small, increasingly damaged world. But the light must become more beautiful, just like at Hanukkah. We are crushed, just as the olive is crushed (the meaning of Gethsemane), so that oil can come, which can be ignited in the brightest, most beautiful light, when G-d provides the spark that ignites the fire of unity in diversity.
On October 7, the match was in HIS hands to light that fire.
Heb je ooit het gevoel gehad dat je op zoek was naar verbondenheid?
Als iemand die mijn Joodse erfgoed later in mijn leven ontdekte, begrijp ik het verlangen naar eenheid met het volk van Israël, terwijl ik me ook verbonden voel met degenen die in de diaspora leven. Laten we werken aan een wereld waarin iedereen zich gezien en geaccepteerd kan voelen zoals hij of zij is.
De dag dat ZIJN vuur werd aangestoken
7 oktober 2023, de dag dat alles veranderde, alles op scherp werd gezet. De herinnering is een baken, welke nooit mag worden vergeten.
Maar het is ook een mijlpaal. De dag die ons hart raakte en onze ziel wakker maakte.
De dag waarop we ons opnieuw bewust werden van ons Joods-zijn. De dag waarop ons hart fluisterde: “Ik verlang naar eenheid, met G’d en mijn broeders en zusters.” Ik verlang naar het land waar mijn roots liggen en wat mij bestaansrecht geeft.
Ik dank U, HaShem, voor de zoektocht waarin U mij hebt geleid. Hoe U stap voor stap de stukjes van de puzzel op hun plaats legde en hoe U mijn gebroken zelf, mijn eenzaamheid en mijn pijn omdraaide, toen op een gegeven moment de zoektocht eindigde met het vaandel van de overwinning. Ik ben Joods!
Maar nu, na die andere dag vol verschrikkelijke gebeurtenissen, 7 oktober 2023, die zoveel in ons hart en onze ziel heeft teweeggebracht, heeft het mij ook tot het ontnuchterende feit gebracht dat ik nog steeds ergens tussenin lijk te zweven. Ik bevind mij op een neutraal terrein, waar ik niet langer Christen ben, maar een Jood en toch nog niet volledig de plaats heb bereikt ‘waarvan ik werkelijk deel uitmaak, waar ik bekend ben en waar ik mijn plek heb gevonden."
Ik ben de Jouwe, met heel mijn hart en ziel. Maar ik verlang ook naar menselijke eenheid. Om samen rond de vlag te staan en dan het Shema te zingen. Ik verlang naar vrienden die hun hele leven Joods zijn opgevoed en die mij op een ontspannen manier meenemen op mijn nog gladde pad, om te zien hoe het betreden wordt met voetstappen waarvan elke stap een steen zal zijn, die samen het geboortekaartje, schrijven, over mijn geboorte als Jodin.
Ik voel me trots maar ook intens verdrietig, met alle gebeurtenissen die nu plaatsvinden in mijn thuisland, maar ook wereldwijd met de mensen waar ik nu bij mag horen. Het is zoveel om te verwerken, zoveel om over na te denken.
Last but zeker not least kan ik moedig mijn nieuwe voetstappen op het pad van het antisemitisme zien. De haat kostte ons zelfs ons huis. En nog veel meer...
Op zichzelf ben ik ontroerd door het feit dat ik daadwerkelijk kan delen in de haat.
Sinds ik erachter kwam dat ik Joods ben voelde ik mij altijd schuldig als ik naar beelden en films van de Holocaust keek.
Aan de andere kant moet ‘men’ het ruiken, de geur van de Jood, want ook al was ik me er niet van bewust, ik werd al getekend door ‘anders zijn, afgescheiden zijn’ en vaak ook door de woede die men , zoals ze zeiden, niet konden uitleggen als ik er naar vroeg. Ik ben meerdere keren mijn huis en haard kwijtgeraakt, met als kers op de taart valse beschuldigingen. Het doet geen pijn meer, het geeft nu een extra stimulans om dit pad te blijven verkennen met opgeheven hoofd en gestrekte schouders, met mijn G-d, van wie ik zoveel houd, als de bindende factor.
Ik bid voor je Israël, mijn vaderland, ik bid voor de IDF, voor eenheid, voor herstel en voor al diegenen die misschien al heel lang weten dat ze Joods zijn, maar ook hebben ervaren dat er veel meer te ontdekken valt dan de apart gezette mensen die door HaShem zijn geroepen om ZIJN licht uit te stralen naar de vier hoeken van deze kleine, steeds meer beschadigde wereld.
Maar het licht moet mooier worden, net als bij Chanoeka. We worden verpletterd, net zoals de olijf wordt verpletterd (de betekenis van Gethsemane), zodat er olie kan komen, die kan worden ontstoken in het helderste, mooiste licht, wanneer G-d de vonk levert die het vuur van eenheid in diversiteit doet ontbranden.
Op 7 oktober was de lucifer in ZIJN handen om dat vuur aan te steken.
D'Vorah Meijer. 🐝˚ ༘ ೀ⋆｡˚Prophetic Consultant ||Coach|| Contributing Writer || Lectures || Women Empowerment || Israel ||Torah🐝˚ ༘ ೀ⋆｡˚
